در مورد تاریخچه ی تلویزیون در ایران باید گفت : واژه ی تلویزیون از دو بخش تشکیل شده که از زبان یونانی و لاتین می‌آید. قسمت اول کلمه یعنی تل به معنای دور است و ویزیون به معنای دیدن است. تلویزیون ابزاری است مخابراتی برای ارسال و دریافت عکسهای متحرک و صدا از یک فاصله دور. آغاز کار تلویزیون در کشور ما درسال ۱۳۳۷ بود. البته مقدمات و فکر راه اندازی آن در کشور از دو سال قبل از این تاریخ آغاز شده بود.

همانطور که میدانیم قبل از انقلاب ۵۷، صدا و سیما به نام “سازمان رادیو تلویزیون ملی” شناخته میشد. راه اندازی این سازمان در سال ۱۳۳۰ مطرح شده بود که تا عملی شدن این سازمان چند سالی تاخیر بوجود آمد زیرا در آن زمان تهیه ی تصویر برای چند ساعت در شبانه روز کار چندان ساده ای نبود و هزینه ی هنگفتی را طلب میکرد. در همین زمان یک سرمایه دار بخش خصوصی به نام “حبیب الله ثابت پاسال” تاسیس یک فرستنده ی تلویزیونی را به دولت پیشنهاد داد و دولت وقت نیز آن را پذیرفت. این فرستنده تا پنج سال از پرداخت مالیات معاف بود وتمام برنامه‌های آن از مقررات اداره کل انتشارات پیروی می‌کرد. این فعالیت در بخش خصوصی ادامه داشت تا اینکه سرانجام در سال ۱۳۴۶ تاسیس سازمان رادیو تلویزیون دردولت وقت تصویب شد.

امکانات فنی تلویزیون در آن دوران محدود بود به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی محدود می‌شد و از آنجا که فرستنده تلویزیون ایران با سیستم ۵۲۵ خطی آمریکایی کار می‌کرد و سیستم تلویزیون ملی ۶۲۵ خطی اروپایی بود، تلویزیون ملی با نصب یک فرستنده دو کیلو واتی با سیستم ۵۲۵ خطی بر بالای ساختمان هتل هیلتون، امکان استفاده از این شبکه را برای همه دارندگان تلویزیون با سیستم‌های مختلف، امکان‌پذیر ‌کرد.

تاریخچه ی  تلویزیون در ایران و برنامه های تلویزیون در گذشته

در آن زمان بیشتر برنامه های تلویزیون ایران شامل برنامه های سرگرم کنند بود. با گذشت زمان کمی سازمان رادیو تلویزیون یک گروه فرانسوی را مسئول برنامه ریزی برای تلویزیون ایران کرد. پس از گذشت زمان و با توجه بودجه ای که سازمان رادیو تلویزیون در دست داشت، هنرمندان فیلمساز جذب این سازمان شدند و فیلم ها ی داستانی و مستندی را مخصوص سازمان رادیو تلویزیون برای پخش در تلویزیون ملی ساختند.